Sztuka renesansowa narodziła się we Włoszech. W XVI wieku rozpoczęła się era kolekcjonerów. Władcy i możni – mecenasi sztuki – sprawowali opiekę na zabytkami i zapewniali byt artystom. To właśnie w tym okresie rodzi się twórczość indywidualna. Rzemieślnicy odrywają się od cechów i staja się osobnymi twórcami.
W renesansie powrócono do elementów konstrukcyjnych ze sztuki antycznej. Podstawą stał się łuk półkolisty. Oprócz kościołów dominują także pałace i wille podmiejskie. Jednakże w dalszym ciągu królują katedry, tym razem oparte na kwadracie, kole lub krzyżu greckim, kryte kopułą – idealnie symetryczne.
Główni przedstawiciele architektury renesansowej: Bramante, Palladio, Brunelleschi, Alberti, Michał Anioł (tworzący w duchu następnej epoki – baroku).
Rzeźba włoska zaczyna się od przełomowego dzieła: Drzwi baptysterium we Florencji. Następnie rozwija się nowy typ renesansowego nagrobka oraz pomnik konny. Widać tutaj wpływy antyczne. Większość rzeźb nawiązuje do postaci i historii z Biblii.
Główni przedstawiciele rzeźby renesansowej: Ghiberti, Donatello, Verrocchio, Michał Anioł.
Tematyka malarstwa to głównie religia. Wiele tematów biblijnych staje się pretekstem do ukazania perspektywy, proporcji, anatomii, ruchu itp. Przewrotem okazało się wynalezienie techniki olejnej. Problemami tego stulecia było odrodzenie się antyku w dążeniu do idealnych proporcji oraz zupełne nowe podejście do natury i przestrzeni.
Główni przedstawiciele malarstwa renesansowego: Masaccio, Ucello, Mantegna, Francesca, Michał Anioł, Botticelli, da Vinci, Santi, Giorgione, Tycjan.
categories & tags
In Sztuka przez wieki