Sztuka wczesnego chrześcijaństwa, wraz ze sztuką kręgów śródziemnomorskich – Grecją i Rzymem – dała podwaliny pod sztukę europejskiego średniowiecza – sztukę romańską i gotycką. W tym okresie budowano katakumby, wznoszono kościoły, tworzono wielobarwne mozaiki. Wczesna sztuka chrześcijańska miała charakter czysto użytkowy i służyła celom liturgicznym. W Bizancjum zaś ład i harmonia sztuki greckiej przenika się z monumentalizmem sztuki rzymskiej. Królują tutaj mozaiki, ikony i freski. Sztuka islamu opierała się na zaleceniach Koranu – stąd zakaz przedstawiania istot żywych, zarówno ludzi jak i zwierząt.
Architektura romańska była najważniejszą dziedziną w tym okresie. Malarstwo i rzeźba występowały 
tylko w powiązaniu z nią i były z nią ściśle podporządkowane. Rzeżby romańskie związane z religią miały pouczać i edukować lud. Wypełniały niejako przestrzeń w układach architektonicznych. Malarstwo zaś występowało prawie jedynie w manuskryptach. Dwie najważniejsze funkcje architektury romańskiej to: funkcja sakralna i obronna.
Artyści w gotyku byli rzemieślnikami należącymi do cechów miejskich. W tym czasie wzrasta zainteresowanie śmiercią, bólem, cierpniem i przemijaniem. W architekturze zachodzą ogromne zmiany. Przysadziste i ciężkie romańskie budowle zostają zastąpione przez wysokie i strzeliste katedry. Pojawiła się rzeźba pełna – postacie Matki Boskiej i Jezusa, świętych oraz fundatorów świątyń. Rozwinęło się malarstwo miniaturowe, które przeżywa w gotyku swój szczytowy okres.
categories & tags
In Sztuka przez wieki